Hoi,

Ik ben Bert. Ik ben 24 jaar en ik ben homo. Misschien is dit een vreemd begin van een eerste blog, maar ik had van mijn 14e tot mijn 22e nodig om deze woorden uit te spreken. Je kan je misschien voorstellen hoe moeilijk dit voor mij is geweest.

Besef

Nadat ik zelf hulp heb gezocht bij NiceDay wil ik met een reeks van blogberichten mensen inspireren en helpen met uit de kast komen. Ook wil ik delen hoe ik om ga met discriminatie en andere moeilijkheden die ik ervaar in mijn dagelijks leven. Op mijn 14e besefte ik voor het eerst bewust dat ik op jongens viel: wat voor iemand anders een simpele zoen was op een schoolkamp, opende voor mij de deuren naar een heel mooie wereld, maar wel een wereld in een ‘dubbelleven’. Thuis aan de eettafel vonden bij ons de gesprekken plaats die in ieder gezin met tieners plaatsvinden: vriendjes, vriendinnetjes, seksualiteit en geaardheid. Over dat laatstgenoemde onderwerp zei mijn eigen vader:

Als je ooit homo wordt trap ik je het huis uit.

Auw…. Ik besefte mij opeens dat ik een heel lastige situatie zat. Thuis, maar ook op school. Op school werd het namelijk ook niet makkelijker. Zo voelde ik mij tijdens de gymles steeds slechter tussen een groep jongens in de kleedkamer. Na een tijdje gebeurde waar ik voor vreesde; ik staarde per ongeluk een jongen iets te lang aan. Meteen werd ik uitgescholden. Ik negeerde de scheldpartij en deed alsof ik niets hoorde, maar ik voelde me diep gekwetst.

Boosheid

Dit voorbeeld is een van de zovele incidenten die ervoor zorgde dat ik schuil bleef in mijn dubbelleven. Tijdens mijn vervolgopleiding kwam ik opnieuw in aanraking met een klasgenoot die niet overweg kon met HOLEBI’s. Er volgde scheldpartijen, pesterijen en discriminerende opmerkingen die zowel aan mij persoonlijk als in het algemeen waren gericht. Ik was inmiddels ouder en had een hoop opgekropte gevoelens. Dit zorgde er voor dat ik fel tegen hem inging. Er ontstonden flinke ruzies in de klas. Door deze ruzies voelde ik me erg onzeker, bang, verdrietig en vooral heel boos over het onrecht wat me werd aangedaan.

Uit de kast komen

Gelukkig waren er ook mensen met wie ik mij wel verbonden voelde. Ik had in de laatste periode een goede vriendin op de opleiding aan wie ik wel de waarheid durfde te vertellen. Ik durfde uit de kast te komen. Na 8 lange, slopende jaren durfde ik voorzichtig te vertellen dat ik op jongens viel. Een intense knuffel die meer zei dan 100 woorden volgde. Op dat moment ging alles in een stroomversnelling, ik vertelde andere vrienden over mijn geaardheid, veelal met dezelfde reactie:

Bert, echt super dat je het ons eindelijk vertelt maar we wisten het al zo lang.

Praten met je familie

Toch vond ik geen volledige rust. Nog steeds liep ik tegen een probleem aan, namelijk de uitspraak die mijn vader 8 jaar geleden deed en af en toe nog steeds herhaalde. Na een enorm zwaar gesprek met mijn mentor en een docent die zelf open homo is, reed ik met een brok in mijn keel naar huis. Zo zenuwachtig en bang was ik nooit geweest, zou ik dan echt worden buitengetrapt? Betekende dit het einde van de relatie met mijn vader?

Daar zat ik dan, aan tafel. Mijn moeder vroeg mij waarom ik niets at. Ik kon het niet, ik kreeg geen hap naar binnen, ik voelde mij zo misselijk. Mijn vader en zus waren inmiddels van tafel. En met veel moeite en tranen vertelde ik aan mijn moeder ‘ ik val op jongens’. Mama begon te huilen en zei: “eindelijk Bert, nu ga je rust vinden ik wist dit al zo lang”. Ik riep mijn zusje naar beneden en van haar kreeg ik exact dezelfde reactie als van mijn moeder.

Mijn verhaal vertelde ik als laatste aan mijn vader en ik kreeg geen antwoord. De hele avond lang zei hij niets. Ik was in ieder geval opgelucht dat ik niet uit huis werd getrapt. Echter heeft deze reactie wel de nodige sporen nagelaten. In mijn volgende blog vertel ik je graag hoe ik omga met deze situatie.

Ga het gesprek aan

De stap is erg groot om uit de kast te komen en het is een hele gebeurtenis voor jouw en je dichte vrienden en familie. Alleen tegen mensen die wat verder van je af staan kan je beter subtiel zijn door in lopende gesprekken te praten over ‘mijn vriendje of mijn vriendin’. Mijn ervaring is dat mensen op deze manier minder snel te persoonlijke vragen stellen.

Er zullen altijd mensen zijn die niet begrijpen hoe het voor jou is, maar probeer toch het gesprek aan te gaan. Je bent wie je bent en mensen die om je geven zullen je accepteren zoals je bent.

Durfde jij uit de kast te komen bij je ouders? Hoe ging dat?

Liefs,

Bert