Het is ruim een jaar geleden dat de brute moord op George Floyd de Black Lives Matter-beweging wereldwijd op de kaart zette. De beweging bestaat al langer; het is namelijk opgericht in reactie op de vrijspraak van de man die de 17-jarige Trayvon Martin in 2012 op straat doodschoot. De BLM-beweging groeide nadat ongewapende, zwarte mannen Michael Brown en Eric Garner in 2014 werden doodgeschoten door witte agenten. Dankzij de BLM-beweging is er wereldwijd meer bewustwording over het racisme wat op de dag van vandaag nog steeds plaatsvindt. Sindsdien, ben ik me meer gaan verdiepen in racisme en heb ik besloten mij vaker uit te spreken. Ik schreef bijvoorbeeld dit artikel, waarin ik het volgende benoemde:

‘’Het is tijd om niet langer weg te kijken, te slikken, het hoofd te draaien, te negeren, te bagatelliseren of weg te wuiven. Het is tijd om op grotere schaal over de problemen te praten. Racisme is aangeleerd en dat betekent dat je racisme ook weer af kan leren. Laten we onszelf en onze omgeving onderwijzen en informeren. Laten we ons richten op saamhorigheid, wederzijds respect en gelijkheid, in plaats van verdeeldheid en strijd.‘’ 

Het is belangrijk om over deze problemen te blijven praten, niet alleen wanneer het een hot topic is. Want spreken is goud. Daarom deel ik graag een aantal van mijn ervaringen: 

Vooroordelen

Mijn (donkere) vriend en ik zijn vaak te vinden op het terras, zeker wanneer de zon schijnt. Op een warme zomerdag in juli 2020 (kort na de moord op George Floyd), zaten mijn vriend, een vriendin en ik biertjes te drinken op het terras van onze stamkroeg. De ober, een middelbare blanke man, bediende ons en was ondertussen glazen aan het opruimen. Mijn vriend besloot na een aantal biertjes naar huis te gaan en ik bleef achter met mijn vriendin. Op een gegeven moment stormde de ober op ons af, waarna hij ons vertelde dat hij bierglazen kwijt was. Verdwenen, zomaar ineens. We vonden het vervelend voor de man, en dat vertelden we hem dus ook. Zijn reactie op ons medeleven was: “Die allochtone vriend van jou moet ze hebben meegenomen. Stelen doen ze wel vaker”. 

Mijn vriendin en ik waren geschokt. Hoe kan je zoiets zeggen? Hoe onwetend ben je als je, met alles wat er het afgelopen jaar rondom BLM is gebeurd, nog steeds zo denkt? Vol ongeloof en verbazing spraken wij de ober aan op zijn gedrag. Voorheen zou ik het hierbij hebben gelaten. Voorheen had ik mijn vriend er waarschijnlijk niet over verteld, omdat het gewoon te pijnlijk is. Maar niets doen is ook iets doen. Dus belde ik mijn vriend en vroeg hem terug te keren naar de kroeg. Ik had mijzelf voorgenomen om onszelf en onze omgeving te onderwijzen en informeren. En dat is wat wij hebben gedaan die dag. 

Discriminatie

Mijn vriend en ik houden van gezelligheid en reizen: zon, terrasjes, lekker eten. Vorig jaar besloten wij naar Milaan te gaan. Tijdens een dagje winkelen liep mijn vriend rond de beroemde en indrukwekkende Duomo, terwijl ik wat winkels bezocht. Daar zag hij een man zag die portretten maakte. Zo’n portret is een mooi aandenken van ons in Milaan, dacht mijn vriend. De man was op dat moment niet bezig met schilderen, dus mijn vriend besloot naar hem toe te lopen. Tot zijn verbazing maakte de man geen enkel oogcontact en liet hij hem staan alsof hij lucht was. Desondanks besloot mijn vriend de man te vragen hoeveel het zou kosten om een portret te maken. De man keek hem met een afkeurende blik aan en zei zonder enige twijfel: “No”. Toen mijn vriend mij later vertelde wat er was gebeurd, kon ik mijn oren niet geloven. Ik werd spontaan misselijk en voelde woede en verdriet opborrelen. Hoe moest mijn vriend zich wel niet voelen?! 

Benieuwd naar hoe de man op mij zou reageren, stapte ik alleen op de kunstenaar af. Ik maakte zonder problemen contact met de man. Toen ik hem vroeg hoeveel het zou kosten om een portret te maken, vertelde hij mij een vrolijk gezicht: “For you only 20 euros!”. Ik werd woedend en kon hem wel wat aandoen. In plaats daarvan seinde ik naar mijn vriend, die vervolgens naast mij kwam staan. Het gezicht van de man vertrok en hij keerde snel zijn rug naar ons toe. 

Wat heb ik geleerd?

Moraal van het verhaal; je kunt misschien niet met iedereen het gesprek aangaan, maar het is het wel waard om je uit te spreken! Sommige mensen gooien misschien de deur dicht en dat is heel frustrerend, maar iets doen is beter dan niets!

Toch zie ik die verandering van attitude, niet alleen in mijzelf (van passief naar actief reageren op racisme), maar ook bij anderen. Ik merk dat steeds meer mensen hun stem durven te gebruiken wanneer ze zien dat er racisme of onrecht plaatsvindt. Zo was vorig jaar mijn volledige Instagram gevuld met #BlackOutTuesday en hoorde je vaker wel dan niet dat men in protest ging tegen politiegeweld en racisme. 

Ik ga door met het gebruiken van mijn stem, doe jij mee?

Tegenwoordig wordt de term LGBTQ meer gebruikt dan holebi, maar wat betekent dit eigenlijk? En wat is het verschil? In deze blog probeer ik daar duidelijkheid over te scheppen.

Holebi

De term holebi is de meest bekende term en staat voor Homo, Lesbienne, Biseksueel. De term is in de jaren 90 bekend geworden en omschrijft de drie meest bekende groepen van mensen met een ‘andere’ geaardheid. Internationaal is de term LGB meer bekend deze staat voor Lesbian, Gay, Bisexual. 

LGBTQ+

LGBTQ+ wordt sinds de laatste jaren overal gebruikt. Dit komt omdat deze term – vrijwel – al omvattend is. LGBTQ+ staat namelijk voor Lesbian, Gay, Transgender, Queer. De + omschrijft alle andere vormen van geaardheden.

Welke andere geaardheden zijn er dan nog meer?

Iedereen weet vast wel wat een homo, lesbienne, biseksueel of een transgender is. 

Waarbij een transgender man dan betekent dat hij van vrouw naar man is gegaan en een transgender vrouw betekent dat zij van man naar vrouw is gegaan. Daarnaast hebben we ook:

  • Aseksueel: een persoon voelt zich hierbij niet seksueel aangetrokken tot personen van eender welke geaardheid. Op basis van emotie en liefde kan deze persoon zich wel aangetrokken voelen tot iemand anders.
  • Panseksueel: een persoon voelt zich hierbij zowel seksueel als emotioneel aangetrokken tot andere personen van eender welke geaardheid. 
  • Biseksueel: een persoon voelt zich seksueel en emotioneel aangetrokken tot mannen en vrouwen. 
  • Homoseksueel: een man voelt zich seksueel en emotioneel aangetrokken tot een andere man.
  • Lesbienne: een vrouw voelt zich seksueel en emotioneel aangetrokken tot een andere vrouw.
  • Transgender: het geslacht waarop een transgender valt, verandert in principe niet na de transitie. 

Er zijn nog veel meer diverse geaardheden dan ik heb vernoemd, deze zijn ingedeeld in verschillende categorieën:

  • Genderidentiteit 
  • Voorkeur op basis van geslacht 
  • Voorkeur op basis van leeftijd
  • Voorkeur op basis van bepaald gedrag

Algemeen kunnen we stellen dat iedereen wel in een hokje is ingedeeld, naar mijn mening hoeft dit niet zo te zijn. Aan de andere kant ben ik heel erg blij dat we desondanks een bepaalde stempel in de moderne westerse maatschappij relatief goed worden geaccepteerd en alle rechten hebben zoals iedereen anders na een jarenlange strijd.

Wist jij alles wat in deze blog staat? Wat denk jij over het feit dat iedereen in een bepaald hokje wordt geplaatst? In mijn volgende blog ga ik schrijven over anders geaard zijn in andere culturen.

 

Knuffel,

 

Bert

11 procent van de Nederlandse bevolking (16 jaar en ouder) heeft aangegeven slachtoffer te zijn van seksueel geweld (bron: CBR). Dat zijn 1,6 miljoen mensen. Een schrikbarend hoog aantal, waarvan het grotendeel vrouwen betreft. Ondanks dat het een lager aantal is, krijgen ook mannen te maken met seksueel geweld. Naast het algemene taboe rondom seksueel geweld, heerst bij mannen die te maken hebben gehad met seksueel geweld ook schaamte rondom hun ‘mannelijkheid’. Zo ook bij Bas*. Lange tijd zweeg hij over wat hij had meegemaakt; 15 jaar lang. Hij vertelde het niemand, totdat hij in het najaar van 2020 besloot om hulp te zoeken. Nu vertelt hij zijn verhaal.

Let op/Trigger warning: dit artikel bevat verhalen over seksueel geweld

Mijn relatie

Ik ben een wat mager type en nooit echt een macho geweest. Ik heb altijd wel gesport, maar ben nooit met sport bezig geweest om groter te worden. Mijn vriendin was wel heel fit. Ze was personal trainer en deed aan gevechtssporten; ze was dus veel sterker dan ik. 

Dat zij fysiek sterker was dan ik, heb ik nooit als vervelend ervaren. We maakten er wel eens grapjes over: “Als er iets gebeurt, mag jij mij wel verdedigen!”. We hadden een leuke relatie. Het is weleens voorgekomen dat ze mij, na een paar glazen wijn, tijdens een ruzie tegen de kast duwde, maar dit was al snel uitgepraat. In het voorjaar van 2005 was dit anders. Nadat we ruzie kregen op een feestje, besloot ik alleen naar huis te gaan. Toen enige tijd later de bel ging, stond mijn vriendin voor de deur. Het liep uit de hand en uiteindelijk heeft zij mij verkracht. Kort daarna verliet ze mijn huis en eindigde ze de relatie via sms. 

Ik wist niet eens dat dit mij kon overkomen

Verkrachting… ik wist niet eens dat een vrouw een man kon verkrachten. Dat was iets waar ik ook lang mee heb geworsteld. Ik schaamde me en durfde het tegen niemand te vertellen. Ik was bang dat ze mij zouden uitlachen, dus ik zweeg. Het is waar dat seksueel geweld een stuk minder voorkomt bij mannen dan bij vrouwen, maar het gebeurt misschien vaker dan je denkt, omdat mannen er niet over praten. Mijn ex stuurde mij af en toe nog sms’jes, waarin ze me uitlachte of beledigde. Ik was bang dat ze terug zou komen, maar durfde niet naar de politie te stappen. Die zullen mij toch niet geloven, ze lachen me uit. Mijn zelfbeeld werd extreem laag, ik dacht dat ik het probleem was en ik besloot dat ik mijzelf en mijn gevoelens dus maar aan de kant moest zetten. Ik stortte me op mijn werk en heb jaren aan één stuk gewerkt. 

Vertrouwen om te praten

Tussen een collega en mij op mijn werk ontstond een goede vriendschap. We konden goed met elkaar praten en zij deelde dan ook veel van haar persoonlijke verhalen met mij. Ze was mentaal sterk, dat inspireerde mij maar gaf me ook een veilig gevoel. Onze vriendschap was hecht, zo hecht dat ik na al die jaren mij vertrouwd genoeg voelde om mijn ervaring met haar te delen. Eindelijk vertelde ik iemand, waar ik al die jaren alleen mee rond heb gelopen. 

Mijn verhaal shockeerde haar, maar ook dat ik er al zo lang alleen mee rondliep. Ze raadde mij aan om hulp te zoeken voor wat ik heb meegemaakt. Ik besloot dat ik lang genoeg alleen had gevochten. Ik heb het lang genoeg geprobeerd alleen op te lossen. Dit was het moment om hulp te zoeken en dat deed ik dus ook.

Uiteindelijk kwam Bas bij NiceDay terecht, waar hij in behandeling ging bij NiceDay psycholoog Maaike. 

Hulp bij NiceDay

Ik kwam terecht bij Maaike voor een online behandeling. Online behandeld worden was niet iets wat mij erg verbaasde, we zaten ten slotte in corona tijd en de hele wereld was online verder gegaan. In het begin had ik wat moeite met het praten over alle details, maar Maaike stelde mij al snel op m’n gemak; ze stelde de juiste vragen en creëerde een omgeving waarin ik mezelf kon zijn.

Gebruik van de app

Tijdens mijn behandeling maakte ik regelmatig gebruik van de NiceDay app. Natuurlijk voor mijn videobel sessies met Maaike, maar ook voor het dagboek of het per dag registreren van mijn gevoelens. Ondanks dat het soms lastig was om mijn gevoelens op te schrijven, vond ik het fijn een voortgang te kunnen zien. Wanneer mijn gevoelregistraties over een langere periode positiever werden, kon ik zien dat ik vooruit ging. 

Wacht niet met hulp zoeken

Ik ben blij dat ik hulp heb gezocht en in behandeling ben geweest bij NiceDay. Ik ben er nog niet, maar voor iedereen die worstelt met psychische problemen of te maken heeft gehad met seksueel geweld is mijn advies: wacht geen 15 jaar met hulp zoeken, krop het niet op. Als je denkt dat je er alleen voor staat, weet dan dat dat niet zo is en zoek professionele hulp. Eventueel langs anoniem. Opkroppen of je gevoelens wegstoppen werkt niet. Het gevoel zal blijven sluimeren, het stopt niet. Het is niet jouw fout en je hoeft je niet te schamen om hulp te zoeken.

Hulp via NiceDay

Ben je op zoek naar professionele hulp voor je psychische klachten en wil je graag met iemand praten? Je kunt een online behandeling via NiceDay bij verschillende organisaties volgen, klik hier voor meer informatie.

*Dit is niet Bas zijn echte naam, deze is bekend bij de redactie.

Vriendschappen kunnen mooi zijn en veel blijdschap toevoegen aan jouw leven. Maar wat als je je onzeker voelt in een vriendschap? Is het dan nog steeds zo mooi? En hoe kun je dit veranderen? De antwoorden op deze vragen heb ik zelf nog niet gevonden, maar ik neem je mee in mijn eigen ervaring.

Beste vriendinnen

Ik ontmoette mijn beste vriendin 10 jaar geleden. Ze was een vriendin van mijn toenmalige vriend en het klikte het gelijk tussen ons. We konden alles bij elkaar kwijt en steunden elkaar door dik en dun. Ook maakte het niet uit als we elkaar een paar weken niet spraken; het was altijd weer als vanouds als we wel weer contact hadden. Dit werkte prima voor ons beiden. We woonden wel ver van elkaar vandaan, dus veel afspreken zat er helaas niet in. Maar onze band was zo sterk dat dit voor ons geen probleem was.

Uit elkaar gegroeid

Door de jaren heen hebben we elkaars relaties uit zien gaan en nieuwe relaties opgebouwd zien worden. Af en toe spraken we met elkaar af, maar appten wel regelmatig via whatsapp. Toch gebeurde dat ook langzaamaan steeds minder en minder. Ik kreeg het gevoel dat ze mij niet meer wilde spreken en durfde niet meer zo goed contact te leggen. Dat maakte mij onzeker, dus liet ik het maar zoals het was. Ik had tenslotte ook nog andere vrienden om me heen, waardoor ik dit wat makkelijker kon verdragen.

Weer contact

Na elkaar 2 jaar niet te hebben gesproken, nam mijn vriendin weer contact met me op. Ik was zo blij toen ze dit deed! We kwamen er eigenlijk achter dat we beiden te onzeker waren om contact met elkaar op te nemen, bang dat de ander boos was of geen vrienden meer wilde zijn. Maar eigenlijk was er ondertussen helemaal niets aan de hand! Gek dat we onze gedachten een mooie vriendschap hebben laten verwateren. Dit zou ik niet nog een keer laten gebeuren!

Onzekerheid

Ondanks onze goede voornemens merk ik dat ik toch weer onzekerder wordt in deze vriendschap. Ik hou echt super veel van deze meid; ze weet alles over mij en ik durf alles met haar te bespreken. Maar ik merk dat ik altijd degene ben die contact zoekt. Ik weet dat zij een druk leven heeft, dus dat zou een hoop moeten verklaren. Maar toch blijf ik denken dat ze mij als een minder goede vriendin ziet, dan dat ik haar zie. Anders zou ze toch ook vaker contact met mij zoeken? Ook vind ik het moeilijk om te zien dat ze een nieuwe beste vriendin heeft gemaakt het afgelopen jaar. Ik vind dit super fijn voor haar, maar wat betekent dat voor mij? Dat ik gedegradeerd ben naar een gewone vriendin in plaats van een beste vriendin? Wil ze mij nog wel als vriendin of vindt ze het eigenlijk alleen maar vervelend als ik weer eens vraag hoe het met haar gaat? Deze gedachten heb ik de laatste tijd steeds vaker. En om heel eerlijk te zijn, geeft het me ook vaak verdriet, doet het me pijn of maakt het me zelfs een beetje jaloers.

De oplossing?

Ik weet nog nog niet precies wat ik hier nu mee moet. Ik ben me ervan bewust dat het waarschijnlijk het beste is om een gesprek aan te gaan met mijn vriendin. Haar vertellen hoe ik me voel en vragen hoe zij erin staat. Maar mijn angst voor een negatieve reactie zorgt ervoor dat ik dit gesprek uitstel. Als ze me wel gerust weet te stellen, betekent dit niet dat dit ook mijn onzekerheid wegneemt. Want let’s be honest… Dat ik onzeker ben in onze vriendschap ligt niet aan haar. Dit ligt aan mij en mijn eigen onzekerheid. Toch?

Kan jij me helpen?

Zoals je ziet kan ik zelf ook nog wel wat tips gebruiken op dit gebied. Dus schroom niet om mij een berichtje te sturen via Instagram (@anouk_van_ham) als je wat goede tips hebt voor mij! En als je toch op Instagram bent, volg dan ook gelijk NiceDay (@niceday.community) even voor positiviteit en tips voor je mentale gezondheid.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!

Liefs,
Anouk

Als je zelfvertrouwen hebt, dan durf je voor jezelf op te komen en laat je anderen in hun waarde. Het opbouwen van zelfvertrouwen is niet altijd even makkelijk; veel mensen hebben er moeite mee. Wanneer je gehandicapt bent is dit soms nog een stuk moeilijker. Ook ik ben gehandicapt en vond het lastig om zelfverzekerd in mijn schoenen te staan. Maar waarom is het zo lastig voor gehandicapte mensen om een goed zelfbeeld op te bouwen? 

Zelfvertrouwen

Zelfvertrouwen ontwikkel je al op jonge leeftijd, bijvoorbeeld doordat je ouders van je houden, je steunen en je aanmoedigen. Maar, ook door goede ervaringen met anderen: klasgenoten, vrienden van de sportvereniging etc. Zelfvertrouwen is als een stenen fundament waar je op staat; elke positieve ervaring voegt een steentje toe, maar negatieve ervaringen zorgen ervoor dat andere stenen langzaam afbrokkelen. Helaas is het voor veel mensen met een lichamelijke handicap moeilijker om zelfvertrouwen op te bouwen. Het ontbreekt ons soms aan goede ervaringen die bijdragen aan dat zelfvertrouwen, zoals deelnemen aan een sportvereniging of het hebben van een leuke bijbaan. Daarnaast heb ik persoonlijk ook negatieve ervaringen gehad.

Hoe komt het dat ik, als gehandicapte vrouw, me minder zelfverzekerd voel?

Je vraagt je misschien af wat die negatieve ervaringen dan zijn, die ik heb meegemaakt waardoor ik minder stevig in mijn schoenen stond. Het kan zijn dat je denkt: dat zal vast wel meevallen. Hieronder deel ik een aantal van deze ervaringen:

  • Je voelt dat je anders bent dan anderen. Regelmatig kun je dingen niet die andere kinderen wel kunnen. Je kan of mag niet altijd meespelen en je hoort er vaak niet bij. Ook word je als kind vaak anders benaderd door volwassenen. Soms trekken ze je voor, uit medelijden of goede bedoelingen. Dat valt vaak niet goed bij de andere kinderen, waardoor je nog meer een buitenbeentje wordt. Daardoor krijg je zelf weer de bevestiging anders te zijn dan anderen. 
  • Soms praten mensen met elkaar over je als het gehandicapte kind. Je hoort mensen dan zeggen: “Erg hè, zo’n handicap. Ook voor die ouders. Je zou het maar treffen om zo’n kind te krijgen. Daar moet je toch niet aan denken! Zwaar hoor”. Je hoort dan dat je een last bent en dat werkt niet erg goed op je zelfvertrouwen. Ook reclames die stimuleren om mantelzorgers te ondersteunen met hun zware werk bevestigen dit. Jij voelt je het ‘zware werk’.
  • Jouw eigen lichaam is nooit van jou. In ieder geval niet als de handicap ernstig is; je wordt bijvoorbeeld gewassen en aangekleed. Fysiotherapeuten en artsen; allemaal zijn ze met jouw lichaam bezig. 
  • Je wordt verliefd. Maar al snel merk je dat je geen kandidaat bent die mee mag doen. Je ziet er anders uit dan anderen en de kans op een liefdesrelatie lijkt verkeken.
  • Je studeert en haalt diploma’s, maar toch word je bij sollicitaties steeds afgewezen. Soms wordt je fysieke beperking verward met een mentale beperking, of je fysieke beperking vraagt om aanpassing van de werkgever en dat is vaak te lastig.
  • Het voelt alsof je niet altijd op waarde wordt geschat. Veel mensen weten zich geen houding te geven. Ze schrikken omdat je anders bent. Ze durven je niet aan te spreken. Of ze gaan juist overdreven bewijzen dat zij geen moeite met een handicap hebben en zeggen dat erbij. 
  • Het moeilijkste vind ik mensen die weten wat goed voor me is. Of mensen die met oprecht goede bedoelingen iets voor mij doen, waar ik zelf niet op zit te wachten. Op zo’n moment moet ik assertief zijn om niet ondergesneeuwd te worden en dat vind ik heel lastig.

Het is moeilijk om zelfvertrouwen te hebben als je geen goed zelfbeeld hebt. Je krijgt minder bouwstenen om een goed zelfbeeld op te bouwen en dat maakt het lastiger om assertief in het leven te staan. Het is niet alleen maar kommer en kwel; anders zou het leven niet de moeite waard zijn. Maar moeilijk is het af en toe wel.

Een ghetto voor gehandicapten

Ook in de samenleving leeft het idee dat gehandicapten zielig zijn. In november 1962 werd op televisie een geldinzameling programma uitgezonden, om een speciaal dorp te bouwen in het westen van de stad Arnhem. Mensen met een lichamelijke handicap konden in dit nieuwe dorp, met aangepaste woningen en een aangepaste infrastructuur, gaan wonen. Het AVRO programma werd door Mies Bouwman gepresenteerd en in totaal brachten de Nederlandse televisiekijkers twaalf miljoen gulden bijeen. Een soort ghetto voor gehandicapten dus.

In 1989 zond de NCRV het televisieprogramma Drempels Weg uit; ook deze keer om geld in te zamelen voor mensen met een handicap. Deze actie leverde ongeveer 5 miljoen gulden op. Maar de insteek van dit programma was gelukkig anders; het had als doel om bestaande gebouwen toegankelijker te maken voor gehandicapten. Door middel van dit programma deden de programmamakers hun best om oprecht te laten zien dat mensen met een handicap ook mee willen en kunnen doen in onze samenleving. En, dat het aan iedereen is om daar een steentje aan bij te dragen!

Vooruitgang

Uiteindelijk werd op 13 december 2006 in de algemene vergadering van de Verenigde Naties, een verdrag getekend dat de rechten en waardigheid van personen met een handicap of beperking beschermt. Het duurde tot 2008 voordat het verdrag in werking trad, maar pas in 2016 ging Nederland hiermee aan de slag. Het mooie streven is dat gehandicapten mee mogen doen in de maatschappij. Op elk gebied!

We zijn er nog niet

Toch is er nog een lange weg te gaan. Elke twee jaar is de Support Beurs in de Jaarbeurs in Utrecht. Tijdens deze beurs zijn er fantastische en innovatieve hulpmiddelen voor mensen met een beperking te bewonderen. Al deze nieuwe ontwikkelingen zouden de emancipatie van mensen met een handicap zeker ten goede komen. Maar, helaas blijkt uit de praktijk dat deze fantastische uitvindingen onbereikbaar zijn voor de gewone mens. Gehandicapten kunnen deze hulpmiddelen meestal zelf niet kunnen bekostigen en gemeenten, die hier verantwoordelijk voor zijn, gaan voor de meest goedkope oplossing. 

Hulp

Het is van groot belang dat elke gehandicapte genoeg zelfvertrouwen heeft om in elk opzicht te knokken in deze maatschappij. Daarom heb ik de stap genomen om hulp te zoeken; om te werken aan mijn zelfvertrouwen, te ontdekken dat ik gezien en gehoord mag worden en mezelf mag laten zien. Ook om een antwoord te krijgen op de vraag “gaan een handicap en zelfvertrouwen eigenlijk wel samen?”. Deze hulp heeft mij heel veel opgeleverd: ieder mens, gehandicapt of niet gehandicapt, heeft het recht om gezien te worden. En JA, zelfvertrouwen en een handicap gaan zeker samen.

NiceDay

Heb jij moeite met het opbouwen van zelfvertrouwen en zou je daar graag wat hulp bij willen? Klik dan hier voor meer informatie over online en toegankelijke hulp via NiceDay.

In de podcast “Wat vindt de cliënt?”, het tweede deel van de NiceDay Podcast serie, gaat Erik Kuperus in gesprek met Bibi. Over Bibi heb je misschien weleens een artikel gelezen, maar in deze podcast komen we erachter hoe het voor haar was om online behandeld te worden. Waar online behandeling soms het idee van extra ‘afstand’ tussen cliënt en behandelaar oproept, lijkt Bibi dat heel anders te hebben ervaren. Beluister de podcast hieronder, of in jouw favoriete podcast app.

NiceDay Podcasts

Als NiceDay werken we al langere tijd aan verandering in de GGZ. Wij geloven dat we technologie in kunnen zetten om de mentale gezondheidszorg voor zowel de behandelaar als de cliënt te verbeteren. Door de corona crisis is deze ontwikkeling ook nog eens in een versnelling geraakt. Om het verhaal achter NiceDay te delen, hebben we besloten een tweedelige podcast te maken. In deze podcast gaat interviewer en cabaretier Erik Kuperus in gesprek met verschillende betrokkenen om deze verandering in de mentale gezondheidszorg te bespreken. Want wie zijn de mensen achter NiceDay eigenlijk? En wat is het precies wat NiceDay doet en in gelooft? Bekijk of beluister de eerste podcast hier.

Ik ben Iris, 30 jaar en ik woon weer bij mijn ouders. Drie en half jaar had ik een relatie met iemand die het gedrag vertoonde van een (verborgen) narcist. In mijn dagelijkse leven kreeg te maken met bezitterigheid, paranoia, jaloezie, manipulatie en onveilige situaties. Een moeilijke periode in mijn leven, waar ik ook niet zomaar uit kon stappen. Nadat ik toch mijn relatie beëindigde, voelde ik mij uit balans en zocht ik contact met een professional via NiceDay om mijn ervaringen een plekje te geven. 

Het leek allemaal zo mooi

Onze relatie begon heel leuk; we ontmoetten elkaar op de sportschool, raakten aan de praat en na een aantal keer vroeg hij me mee uit. We hadden een hele leuke date en werden al snel verliefd op elkaar. Hij had veel aandacht voor mij en was, net als ik, op zoek naar een serieuze relatie. Dit sprak me erg in hem aan en door omstandigheden gingen we al snel samenwonen. 

Na een tijdje merkte ik dat de roze wolk begon te verdwijnen. Het begon met kleine dingen, waaruit bleek dat hij moeite had met vertrouwen. Ik zocht daar niet zoveel achter; hij had immers slechte ervaringen en we kenden elkaar nog maar kort. Ik dacht dat hij misschien de tijd nodig had om dat vertrouwen op te bouwen en ging ervan uit dat het wel goed zou komen. Ik ben immers heel betrouwbaar, liefdevol en serieus. Dat moet hem toch ook wel duidelijk worden? 

Jaloezie

Ondanks dat er wat tijd overheen ging, werden zijn problemen met vertrouwen alleen maar erger. Hij werd steeds jaloerser en wilde bijvoorbeeld niet dat ik bevriend was met mannen; hij was ervan overtuigd dat dit niet goed zou gaan. Wanneer ik met hem hierover in gesprek wilde gaan, deed hij alsof ik dingen miste en gewoon naïef was. Dat bracht mij in de war. Mijn gevoel zei me dat het niet klopte, maar toch was het lastig om zijn argumenten te weerleggen. Ik ben niet snel jaloers of wantrouwend en ik ben nog nooit vreemdgegaan. Toch bracht hij me aan het twijfelen over mijn loyaliteit. 

 Voor het eerst in mijn leven was ik bang

Angstig

Terwijl zijn jaloezie en gebrek aan vertrouwen groeide, werden ook zijn reacties onvoorspelbaar en heftig; bij een aantal van zijn uitspattingen was hij zelfs gewelddadig. Voor het eerst in mijn leven was ik bang. Hij vroeg mij steeds vaker te bewijzen dat ik betrouwbaar was, door bijvoorbeeld te vragen om foto’s van een lege passagiersstoel als ik terugreed van mijn werk. Ook controleerde hij mijn telefoon, op zoek naar signalen die erop wezen dat ik ontrouw was. Wanneer ik hem hierop aansprak, had hij spijt van zijn acties en beloofde hij mij dat dit niet meer zou gebeuren. Alles zou beter worden.

Ik wilde vaker stoppen

Ik heb een aantal keren een poging gedaan om uit deze relatie te stappen. Uiteindelijk mislukte dat dan toch; we zaten samen aan een vrij duur huis vast en mijn familie woonde te ver van mijn werk om daar te verblijven als ik het huis uit moest. De drempel om de knoop door te hakken voelde te groot. Daarnaast smeekte hij mij om hem terug te nemen, net zo lang tot ik zo moe was dat ik uiteindelijk toch toegaf. Ik hield van hem en wilde graag dat hij zou helen en gezonder met dingen leerde omgaan, zodat we samen gelukkig konden zijn. 

Nu of nooit

Op een gegeven moment kreeg ik hem zo ver om in relatietherapie te gaan, zodat we konden werken aan onze relatie en de vertrouwensband. Hier stemde hij mee in; hij wilde alles doen om onze relatie te redden. Ik had goede hoop, misschien zou het nu wel lukken. Helaas werd ik ook deze keer weer teleurgesteld. Ik besloot om bewijzen voor mezelf te verzamelen, van beloftes die niet nagekomen waren en reacties die te ver gingen. Ik begon te lezen over narcisme, om beter te begrijpen wat er gebeurde, en bedacht een plan voor als ik de relatie zou verbreken.

Uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt. Wel heb ik getwijfeld tot op het laatste moment, maar het voelde niet alsof we hier samen uit zouden komen. Ik had alle bewijzen om een goede keuze te maken en daarnaast kregen we een betaalbare woning toegewezen. Hierdoor zaten we niet meer vast aan het te dure huis. Het was nu of nooit. 

Lief voor mezelf zijn

Toen het uit was en ik eindelijk de ruimte kreeg om mijn emoties te ervaren en te voelen, merkte ik dat ik me uit balans voelde. Je zit zo’n lange tijd in een soort achtbaan. Zodra je eindelijk tijd hebt om uit te stappen, merk je pas wat er met je gebeurd is. Ik was mijn relatie en mijn huis kwijt, maar ook mezelf. 

Ik dacht dat ik er zelf wel uit zou komen, maar had behoefte aan een steuntje in de rug bij mijn herstel. Dus besloot ik om iets liefs voor mezelf te doen; iets wat ik lang niet had gedaan omdat mijn leven in het teken van mijn ex stond. Ik voelde de behoefte om de meest heftige ervaringen met een professional te bespreken, zodat ik deze een plek kon gaan geven. Daarnaast moest ik accepteren dat ik slachtoffer was geworden. Op voorhand had ik nooit gedacht dat mij dit zou kunnen overkomen, maar toch was het zo. 

 Ik moest accepteren dat ik slachtoffer was geworden

Schrijven helpt

NiceDay hielp mij bij het verwerken van mijn heftige ervaringen en gevoelens. De bijzondere combinatie van de gesprekken, chats en dagboek- en gevoelregistraties hielpen mij verder te komen met mijn herstel. Via de app maakte ik bijna dagelijks gebruik van de registraties. Wanneer je schrijft, stap je uit je emoties. Je probeert je gevoelens te omschrijven, dat creëert rust en helpt je om je situatie van een afstand te bekijken. 

Het schrijven hielp niet alleen op dat moment, maar was ook erg fijn om naar terug te kijken. Dit geeft je veel inzicht in je eigen proces. Bijvoorbeeld wanneer ik me één dag goed voelde, maar daarna drie dagen wat minder. Ik kon in mijn registraties terugzien wat ik heb gedaan waardoor ik mij die dag beter voelde. Ben ik bijvoorbeeld bij familie langs geweest of heb ik afleiding gezocht? Daarnaast vond ik het heel fijn dat je behandelaar mee leest. Zo kon zij direct reageren op mijn registraties en kun je je tijdens de gesprekken focussen op het proces, in plaats van de incidenten.

Twijfel niet om hulp te zoeken

Zit jij in een zelfde situatie als ik, of heb je hulp nodig om een andere reden? Twijfel dan niet om hulp te zoeken! Wat ik je graag mee zou willen geven uit mijn eigen ervaring is:

  • Zorg voor jezelf en accepteer hulp. Als er geen mensen om je heen zijn die je kunnen helpen, zijn er veel plekken online waar mensen verhalen delen. Ook het praten erover met met een coach of therapeut kan helpen om weer bij jezelf te komen en het achter je te laten. 
  • Je voelt je misschien zwak door alles wat er is gebeurd, maar je hebt onder de oppervlakte een kracht in je die je aan kunt spreken. 
  • Geef jezelf toestemming om jezelf voorop te zetten
  • Schrijf, zeker als je gevoelens alle kanten op gaan. Het helpt om grip op je gevoelens en de situatie te krijgen. Als je nog in de situatie zit kan dit ook helpen om weer vertrouwen te krijgen in je eigen gevoelens en herinneringen.. 
  • Ga door je gevoelens heen. Dit is moeilijk, maar ook de enige manier om het echt achter je te laten en weer in je kracht te komen. 
  • Ga elke dag even naar buiten, blijf goed eten en drinken en rust voldoende. Geef goed de grenzen aan bij je werk als het even niet gaat. 

Heb jij hulp nodig en wil je graag meer weten over online hulp via NiceDay? Klik dan hier voor meer informatie.

Neerslachtig zijn, even niet zo lekker in je vel zitten en weinig zin hebben om de deur uit te gaan of iets te ondernemen. Misschien is het iets wat je herkent, misschien helemaal niet. Veel mensen hebben weleens last van een periode waarin ze zich gewoon niet zo goed voelen. Toch lijkt voor velen de stap naar het hulp zoeken bij een psycholoog te groot: “Zo slecht gaat het toch niet met mij? Ik heb toch geen erge of traumatische dingen meegemaakt in mijn leven? Het zal toch allemaal wel meevallen?”. Esther (30) nam die stap wel en raadt het iedereen aan: “Het helpt in een paar gesprekken soms al om alles weer even op een rijtje te zetten. Het is zo’n zonde als je daar zo’n lange tijd mee door blijft lopen!”. Hieronder vertelt zij haar verhaal.

Niet zo lekker in mijn vel

Al enige tijd zat ik niet zo lekker in m’n vel: ik was neerslachtig, moe en had geen energie of zin om dingen te ondernemen of mijn vrienden te zien. Ik sloot mezelf op in m’n huis, werkte daar en ging weinig naar buiten. Natuurlijk wist ik wel dat het even niet zo lekker ging, maar ik dacht dat het wel meeviel. Praten met mijn vrienden en familie over mijn gevoelens deed ik niet; misschien doordat er toch nog een taboe op heerst. Zo slecht gaat het toch niet met mij? Het voelde overdreven om hulp te zoeken voor ‘even niet zo lekker in je vel zitten’. Daar hebben we toch allemaal weleens last van? Maar toen ook mijn vrienden mij lieten weten dat ze zich zorgen maakten en zich afvroegen waarom ik niets van mij liet horen, besloot ik toch hulp te zoeken.

Het komt vast door corona

Ik belde de huisarts om te vertellen hoe ik mij voelde. Vanwege de coronacrisis was het op dat moment niet mogelijk om langs te gaan, dus had ik een telefonisch gesprek. Aan de telefoon vond ik het lastig om te omschrijven hoe ik mij voelde, maar toch vertelde ik haar dat ik mij niet goed voelde, dat ik neerslachtig was en weinig zin had om mijn vrienden te zien. “Oh, maar daar hebben zoveel mensen nu last van! Het komt vast door corona, dat gaat vanzelf over”. Ik ben niet zo pusherig en besloot het hierbij te laten. Ze zal wel gelijk hebben, zo erg is het ook weer niet. Dit gaat vast vanzelf over.

Wat kan ik zelf doen?

Maar het ging niet over, dus ik besloot te gaan googelen; wat kan ik zelf doen om mij beter te voelen? Ik kwam bij NiceDay terecht en las over de app. Ik zag dat je hier zelf ook al wat dingen in kon doen om jezelf beter te voelen; zoals doelen voor jezelf stellen of je gevoelens registreren. Dit leek mij een goede eerste stap en daar ben ik dus mee aan de slag gegaan. Ik begon met het registreren van mijn gevoelens, en daagde mezelf uit om elke dag naar buiten te gaan. Na een tijdje kwam ik erachter dat ik het toch wel fijn zou vinden om met iemand te praten. Dus startte ik een online behandeling.

Het is niet raar dat je je zo voelt

Ik startte mijn behandeling en werd gekoppeld aan NiceDay psycholoog Sarah. Voordat de behandeling begon was ik toch wat sceptisch. Hoe kan een telefonische behandeling nou net zo effectief zijn als face-to-face? En hoe kan ik m’n gevoelens goed uiten over de telefoon? Maar tijdens mijn gesprekken met Sarah werd ik blij verrast. Ze begreep mij, stelde me gerust en vertelde mij dat het helemaal niet raar was dat ik me zo voelde. Dat het heel normaal was om periodes te hebben waarin je even niet zo lekker in je vel zit, maar dat je hier heel goed iets aan kan doen. Ze was dan ook blij dat ik hulp had gezocht, en dat was ik ook.

Online behandeling via NiceDay

Wat ik erg positief vond aan de online behandeling is dat het vanuit mijn eigen huis was. Sarah en ik hielden onze sessies telefonisch (zonder video), waardoor ik ook een gevoel van anonimiteit had. Ik hoefde niemand te zien en kon comfortabel mijn verhaal doen. 

Ook was het fijn dat ik, voordat onze sessie startte, al wat dingen kon doorgeven in de app. Ik schreef dan bijvoorbeeld over hoe het met mij ging, wat ik heb meegemaakt of waar ik tegenaan liep wat ik lastig heb gevonden. Sarah kon mijn registraties dan van tevoren bekijken, waarna we het in onze sessie konden bespreken. Daarnaast maakte zij na elke sessie een samenvatting die ze naar mij stuurde via de chat, met daarin links naar artikelen die van toepassing konden zijn op mijn situatie en die ik kon doornemen. Dit waren duidelijke, korte stukken waar ik regelmatig handige tips uit kon halen.

Loop niet te lang met je problemen rond

De online gesprekken hebben mij ontzettend goed geholpen en ik voel mij inmiddels een stuk beter. Ik zou je dan ook echt aanraden om, als je even niet zo lekker in je vel zit, hulp te zoeken! Kijk wat je kunt doen om je situatie te verbeteren. Het is helemaal niet erg om hulp te zoeken en het is heel normaal dat je periodes hebt waarin je je niet zo lekker voelt. Het helpt in een paar gesprekken soms al om alles weer even op een rijtje te zetten. Het is zo’n zonde als je daar zo’n lange tijd mee door blijft lopen! Ik zou NiceDay dus ook ontzettend aanraden; dat heb ik inmiddels ook al gedaan!

Zit jij niet zo lekker in je vel en wil jij graag meer weten over een online behandeling via NiceDay? Op deze website vind je meer informatie over de behandeling en hoe je deze kunt starten.

Ik ben Denise, ik ben 23 jaar en ik ben al een paar jaar chronisch ziek. Dat betekent dat ik regelmatig in het ziekenhuis te vinden ben. Het is een plek waar ik mijn weg dus wel aardig ken. Toch viel mij op dat ik erg afhankelijk was van anderen om ergens naartoe te gaan of dingen te doen. Er ging altijd iemand met mij mee, ook naar mijn ziekenhuisafspraken; ik deed nooit iets alleen. Tijdens de behandelingen van mijn ziekte kwam dit ter sprake: “Wil je hier niet eerst mee geholpen worden, voordat wij verder gaan met behandelen?”.

Angstig

Deze vraag zette mij aan het denken. Wat als ik straks alles wat ik graag zou willen doen weer kan, maar het niet durf? Wat als ik mij eindelijk weer goed voel, maar geen wandeling durf te maken en toch maar thuis blijf? Wat als ik alleen iets ondernemen erger vind dan ziek thuis zitten? Dan zou dit mijn fysieke herstel misschien wel in de weg staan.

De volgende stap

Omdat ik wist dat het tijd was om iets aan mijn angst te doen, maakte ik een afspraak bij mijn huisarts. Vrij snel werd ik verwezen naar PsyQ, waar mij werd verteld dat ik online behandeld zou worden. Dit vond ik erg spannend; ik vind het namelijk niet heel erg comfortabel om te bellen met vreemden. Toch wilde ik het proberen en de stap wagen. Als ik het écht niet fijn vond, kon ik altijd nog verzoeken om face-to-face naar een psycholoog te gaan.

Videobellen

Ik startte mijn online traject en kwam erachter dat dit mij eigenlijk wel goed beviel. Het videobellen vond ik een stuk minder eng dan gewoon bellen. Doordat je tijdens het gesprek toch de reactie en gezichtsuitdrukking van de ander kan zien, voelt het al snel normaal en vertrouwd. Het was eigenlijk bijna net alsof ik met een vriendin zat te bellen, en dat beviel heel goed!

Toch waren veel mensen om mij heen erg benieuwd of de online behandeling niet heel onpersoonlijk was, maar ik heb dat nooit zo ervaren. Daarnaast denk ik denk dat het ook helpt dat je de sessies vanuit je eigen omgeving hebt; dit praat een stuk makkelijker dan ergens in een kamertje waar je je misschien niet op je gemak voelt. 

Altijd bij de hand

Naast het videobellen maakte ik ook veel gebruik van het dagboek in de NiceDay app. Hierin hield ik mijn gedachten en gevoelens bij. Het was een fijn idee om te weten dat mijn behandelaar altijd met mij mee keek. Daarnaast ging ik aan de slag met de G-schema’s. Soms kreeg ik plotseling een ontzettende paniekaanval in de metro; dit was heel erg vervelend met al die mensen om je heen. Maar, dan pakte ik de app erbij en begon ik met het invullen van een G-Schema. Ik liep door de vragen heen: “Wat is er aan de hand?” of “Waarom ben je nu angstig?”. Zo kon ik gelijk met mijn paniek aan de slag en mezelf proberen te kalmeren.

Het gaat beter

Ik ben blij om te zeggen dat het nu heel goed met mij gaat. Wel heb ik recent een terugval gehad, maar dankzij de handvatten die ik heb gekregen weet ik nu hoe ik hiermee om kan gaan. Ik kan mijzelf ervan overtuigen dat ik het wél kan en dat ik door moet zetten. Ik lees nog steeds regelmatig artikelen op www.niceday.app. En mocht ik nogmaals een terugval krijgen, dan pak ik de NiceDay app er gewoon weer bij!

Wil je meer informatie over een online behandeling via NiceDay? Klik hier voor meer informatie. Wil je de app graag zelfstandig gebruiken? Dat kan natuurlijk ook! Klik dan hier om de app te downloaden.

“Dit jaar wordt ons jaar!”, hoor ik mijn vriend tegen me zeggen terwijl we proosten met een glas champagne op een nieuw jaar. Op dat moment voelde en geloofde ik dat inderdaad ook. Maar nu we alweer over de helft van de eerste maand van 2021 zijn, weet ik dit zo net nog niet.

Terugblik op 2020

Vorig jaar was voor niemand een leuk jaar. Nu heb ik het geluk gehad dat ik geen studie achterstand heb opgelopen en wel heb kunnen afstuderen. Ook heb ik nu een vaste baan en hoef ik niet bang te zijn om deze te verliezen en in een financiële crisis terecht te komen. Ik werk in de kinderopvang, dus thuiswerken hoef ik niet, waardoor ik ook mijn huis vaker verlaat dan anderen. Tot nu toe heb ik ook nog geen familie of vrienden gehad die ernstig ziek zijn geweest. Natuurlijk mis ik het sociale contact, maar ik ben van mezelf een introvert, dus ik denk dat ik hier minder last van heb dan de gemiddelde mens. Ik heb het dus niet zo zwaar gehad als sommige anderen. Daar ben ik mijzelf erg bewust van en heel dankbaar voor. Ik leef mee met degene die dit geluk niet hadden het afgelopen jaar.

De start van het nieuwe jaar

Iedereen was begrijpelijk helemaal klaar met 2020. En zo ook ikzelf! Toch moet ik toegeven dat het best een anticlimax was voor mij om het einde van 2020 en het begin van 2021 te vieren, Gewoon, in mijn eigen woonkamer met alleen mijn vriend en katten als gezelschap. Niet dat ik een groot feest had willen houden, maar ik had het wel leuk gevonden om er wat vrienden bij te hebben. Om dit moment met meerdere mensen te delen, mijn geliefden te omhelzen en drie kussen op hun wangen te geven. Om ze een gelukkig nieuwjaar te wensen. Maar dit alles kon helaas niet. Het is misschien wel een nieuw jaar, maar we zitten nog steeds in een lockdown en eigenlijk is er nog helemaal niets veranderd.

Ons jaar?

Dat is waarom ik ben gaan twijfelen of 2021 inderdaad ons jaar gaat worden. Ja, er is een vaccin en dat is geweldig! Maar voordat iedereen ingeënt is, zijn we alweer een paar maanden verder. Daarnaast zijn er natuurlijk gemuteerde versies van het virus, waar we ook weer mee te maken hebben. Ik wil zeker niet negatief doen, maar ik wil wel realistisch zijn en niet te grote verwachtingen hebben voor het nieuwe jaar. Mijn vriend en ik hadden plannen om dit jaar een grote reis te maken, maar voorlopig is de lockdown nog niet voorbij en het vaccinatie proces is pas net begonnen. Ik vraag me af of het ons jaar gaat worden.

Hoop op de toekomst

Ondanks dat blijf ik wel positief! Ik probeer te genieten van de kleine dingen om me heen; zoals de sneeuw die vorige week viel, de (online) contactmomenten met mijn vrienden en familie of de wandelingetjes die ik steeds vaker maak om van de buitenlucht te kunnen genieten. Ik probeer in het moment te leven en dankbaar te zijn voor wat ik allemaal wel heb! Dat is wat dit jaar een hit or miss kan maken. En weet je wat? Ik denk dat 2022 sowieso wel ons jaar gaat worden!

Tips voor 2021

Ik hoop dat jij ook positief kan blijven kijken ondanks alle chaos in de wereld op dit moment. Probeer jouw geluksmomentjes te zien in de kleine dingen om je heen. Loop eens een rondje om van de buitenlucht te genieten, dit is super goed voor je mentale en fysieke gezondheid! Houdt contact met je geliefden, ook al is het alleen maar via social media of de telefoon. Voor meer tips & positiviteit kunnen jullie mij en NiceDay op Instagram volgen. Hier kunnen jullie mij ook laten weten hoe jullie over dit onderwerp denken. 

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!